Droga Polski do Unii Europejskiej

DROGA POLSKI DO UNII EUROPEJSKIEJ

wrzesień 1988 roku - Polska nawiązała stosunki dyplomatyczne z Europejską Wspólnotą Gospodarczą (EWG).

18 grudnia 1989 roku - Wspólnota program PHARE (skrót od angielskiej nazwy Poland and Hungary Assistance for Restructuring their Economies).

25 maja 1990 roku - Polska złożyła oficjalny wniosek o rozpoczęcie negocjacji umowy o stowarzyszeniu ze Wspólnotami Europejskimi.

16 grudnia 1991 roku - został podpisany Układ Europejski ustanawiający stowarzyszenie między Rzeczpospolitą Polską a Wspólnotami Europejskimi i ich państwami członkowskimi. Układ stanowił podstawy udzielania przez Wspólnoty pomocy finansowej oraz ważny krok w procesie przyjmowania Polski do UE.

21-22 czerwca 1993 roku, Kopenhaga - Rada Europejska podjęła decyzję o możliwości przystąpienia do Unii Europejskiej państw z Europy Środkowej i Wschodniej po spełnieniu przez nie warunków politycznych i ekonomicznych wymaganych do uzyskania członkostwa tzw. kryteria kopenhaskie:

1. państwo musi osiągnąć stabilności instytucji gwarantujących demokrację, praworządność, respektowanie praw człowieka oraz poszanowanie i ochronę praw mniejszości narodowych
2. musi posiadać sprawną gospodarkę rynkową, jak również zdolność przeciwstawienia się presji konkurencji oraz siłom rynkowym działającym wewnątrz Unii
3. musi być zdolne do wywiązywania się ze zobowiązań i ponoszenia kosztów wynikających z członkostwa, szczególnie z unii gospodarczo – walutowej.

8 sierpnia 1996 roku - polski Parlament powołał Komitet Integracji Europejskiej (KIE), odpowiedzialny za proces integracji europejskiej. Do jego zadań należeć miało: koordynowanie polityki integracji Polski z Unią Europejską oraz programowanie działań dostosowawczych Polski do standardów europejskich. Później został on przekształcony w Urząd Komitetu Integracji Europejskiej.

28 stycznia 1997 roku - rząd polski zaakceptował Narodową Strategię Integracji (NSI), czyli dokument określający zadania dostosowujące Polskę do członkostwa.

13 grudnia 1997 roku, Luksemburg - Unia postanowiła o rozpoczęciu procesu akcesyjnego z jedenastoma państwami kandydującymi do członkostwa w Unii Europejskiej (Bułgaria, Cypr, Czechy, Estonia, Litwa, Łotwa, Polska, Rumunia, Słowenia, Słowacja, Węgry.

24 marca 1998 roku - powołano Pełnomocnika Rządu do Spraw Negocjacji o Członkostwo Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europejskiej, został nim Jan Kułakowski.

wrzesień 1999 roku, Bruksela - stanowisko komisarza odpowiedzialnego za rozszerzenie Unii powierzono Günterowi Verheugenowi.

11 grudnia 1999 roku, Helsinki - Rada Europejska zadecydowała o rozpoczęciu negocjacji z pozostałymi sześcioma państwami kandydującymi do członkostwa w UE (Bułgarią, Litwą, Łotwą, Maltą, Rumunią i Słowacją) oraz o możliwości rozpoczęcia negocjacji z Turcją.

7-9 grudnia 2000 roku, Nicea - państwa UE przyjęły tzw. traktat Nicejski, który przewiduje reformę UE, aby umożliwić jej rozszerzenie. Przewiduje on np. że po wstąpieniu do UE Polska będzie dysponowała 27 głosami w Komisji Europejskiej i 50 deputowanymi w Parlamencie Europejskim.

15-16 czerwca 2001 roku, Göteborg - ustalono, że negocjacje z najlepiej z najlepiej przygotowanymi państwami zakończą się w roku 2002. Unia określiła, że jej celem jest przyjęcie pierwszych kandydatów w 2004 r.

13 grudnia 2002 roku, szczyt w Kopenhadze - zamknięto negocjacje przedakcesyjne z 10 kandydującymi krajami: Czechami, Słowacją, Węgrami, Polską, Słowenią, Cyprem, Maltą, Litwą, Łotwą, Estonią) oraz zaproszono je do wejścia do Wspólnoty z dniem 1 maja 2004 roku.